๒๒ : ลักขณาทิจตุกกะของกุศล นัยที่ ๑ (ต่อ)

#๒๒อภิธัมมาวตาราวตาร : เพื่อเข้าถึงคัมภีร์อภิธัมมาวตาร

กุศลชาติ : ลักขณาทิจตุกกะของกุศล นัยที่ ๑ (ต่อ)

กุศล มีความไม่มีโทษอันมีวิบากน่าปรารถนาเป็นลักษณะ

กุศลนั่นเองก็มีการทำลายอกุศลเป็นรส (กิจ)

แม้กุศลนี้ มีความผ่องแผ้วเป็นปัจจุปัฏฐาน คือ อาการที่ปรากฏต่อญาณ.

การเข้าถึงสภาวธรรมนอกจากโดยลักษณะ และกิจของสภาวธรรมนั้นแล้วควรเข้าถึงโดยปัจจุปัฏฐานอีก เพื่อจะได้ทราบว่าเป็นธรรมฝ่ายกุศล เมื่อมีอาการเหล่านี้ปรากฏขึ้น

คำว่า ความผ่องแผ้ว ก็คือ ความหมดจด หมายถึง มีการหลุดพ้นจากมลทินคือกิเลสที่ทำให้จิตมัวหมองนั่นเอง. ก็ความผ่องแผ้วนี่เอง เมื่อเกิดขึ้น ย่อมเกิดขึ้นแก่ญาณของพระโยคีผู้พิจารณาสภาวธรรมฝ่ายกุศลนี้ โดยลักษณาการที่ผ่องแผ้ว บริสุทธิ์หมดจด ดังนั้น สภาวะที่ชื่อกุศลนี้ จึงมีความผ่องแผ้วเป็นปัจจุปัฏฐาน.

ขออนุโมทนา

สมภพ สงวนพานิช